::  Kontakt: Napisz do nas!  :: Co nowego ? :: Aktualności ::  Ogłoszenia  :: Wykaz stron :: 

 

 

 


Pierwsze udokumentowane i później potwierdzone objawienie miało miejsce 2 listopada 1645 roku, kiedy to Wojciech Boski, bednarz mieszkający w pobliskiej Rudzie, zmierzając na jutrznię do kościoła parafialnego w Białej ujrzał na skraju powstającego miasta postać Matki Bożej trzymającej dwie zapalone świece i towarzyszących jej dwóch aniołów. Matka Boża zwróciła się do Wojciecha Boskiego ze słowami:

„Jest wola Boska, ażeby się tu chwała Jego – na tym miejscu – 
i pamiątka moja odprawiała”.

Ponowne objawienie, podobne w szczegółach do poprzedniego, nastąpiło 8 grudnia 1645 roku. Ówczesny proboszcz parafii Biała, ks. Walenty Dąbrowski przyjmował relacje Wojciecha Boskiego  z ogromnym spokojem, rozwagą, a zarazem bardzo nieufnie, tym niemniej mieszkańcy ustawili w miejscu objawień figurę i zaczęli gromadzić się przy niej na modlitwie. W roku 1646 dwaj rybacy łowiący nocą ryby w stawie zaobserwowali nadprzyrodzone zjawisko. Pokazuje im się „procesja jakoby anielska w białych szatach i wielkiej jasności i śpiewanie jakieś wdzięczne”. Miejsce objawień stało się znane w najbliższej okolicy, stale też rosła liczba modlących się.

W tej sytuacji proboszcz bialski udał się do Krakowa przedstawiając zaistniałe fakty biskupowi Piotrowi Gembickiemu, ordynariuszowi diecezji krakowskiej, do której ówcześnie należała parafia w Białej. W tym samym jeszcze roku 1646 przybyła do Białej specjalna komisja, która po zbadaniu wszystkich relacji, także o łaskach i uzdrowieniach tu otrzymanych, uznaje na tym miejscu nadprzyrodzoną interwencję Boga przez pośrednictwo Matki Bożej. Sława objawień w Janowie i kultu Matki Bożej rosły szybko i na tyle, że współczesny kronikarz mógł napisać „Po wszystkiej tedy Koronie Polskiej szerzyła się co dzień sława tego miejsca świętego i zewsząd, z różnych stron i prowincji (...) przyjeżdżali nawiedzając to miejsce święte, a oddając śluby i wolę swoją Bogu Najświętszemu i Matce Syna Jego Jednorodzonego”.

W latach 1647 – 1648 zbudowano drewnianą kaplicą pod wezwaniem Matki Boskiej Niepokalanej, w której umieszczono prawdopodobnie już wtedy obraz Matki Bożej Łaskawej darowany przez Zamoyskich. Wkrótce okazało się, że kaplica ta jest zbyt mała, by pomieścić licznie gromadzących się pielgrzymów, stąd też ordynat Jan Zamoyski zdecydował o fundacji w miejscu objawień drewnianego kościoła i klasztoru, które postanowił oddać zakonowi dominikańskiemu. Wzrastająca nieustannie sława miejsca objawień i cudownego obrazu Matki Bożej Łaskawej, sprawiła, że w 1694 roku rozpoczęto budowę nowego murowanego zespołu sakralnego.

Na miejscu objawień wzniesiono w drugiej połowie XVIII wieku niewielką murowaną Kaplicę Objawienia, wewnątrz której umieszczono ołtarz i rzeźbę Maryi Niepokalanej z Dzieciątkiem. W podziemiach kaplicy znajduje się źródełko, znane od 1668r. Wodzie ze źródła przypisywane są lecznicze właściwości. Objawienia, począwszy od 1645 roku powtarzały się wielokrotnie. Ostatnie z nich zanotowano w 1802 roku. Zasięg oddziaływania Sanktuarium staje się coraz bardziej rozległy. Już w XVII wieku do Janowa przybywają kompanie nie tylko z pobliskiej okolicy, ale także z terenów odległych: z Lublina, Przeworska (od 1711 roku), Zamościa, Leżajska i całej Lubelszczyzny, a także z Małopolski i Galicji.

Na święta i odpusty ku czci Matki Bożej Łaskawej przybywały bardzo liczne pielgrzymki. Według relacji autora księgi cudów i łask na odpust w Narodzenie Matki Bożej przybywało po 10 tysięcy wiernych. Odpust ten udzielony specjalnym reskryptem przez Papieża Piusa VI w roku 1760, miał bardzo bogatą tradycję, która przetrwała do dziś.

Sanktuarium Janowskie stało się miejscem, w którym wierni doświadczali miłosierdzia Bożego, pojednania z Bogiem i Kościołem oraz orędownictwa Matki Bożej, Liczne wota przy obrazie Matki Bożej Łaskawej, a także wpisy do księgi cudów są potwierdzeniem cudownych interwencji. W XIX wieku nie maleje żywotność kultu Maryjnego. W roku 1864, po kasacie zakonu Dominikanów, kościół i klasztor przechodzą na własność parafii przeniesionej tu z Białej. Nadal przybywają liczne pielgrzymki, szczególnie w święta Matki Bożej, a wierni w dużej liczbie przystępują do sakramentu pokuty i Eucharystii.

 W okresie II wojny światowej, wskutek zakazów okupanta, ustają zbiorowe pielgrzymki, lecz wierni nie mniej licznie gromadzą się w kościele przed ołtarzem z cudownym wizerunkiem Matki Bożej. Tuż po wojnie znów odżywa tradycja zbiorowych pielgrzymek z odległych miejscowości w święta odpustowe. Wkrótce, a był to objaw powszechny, tradycja pielgrzymowania zanikała ze względu na zakaz zgromadzeń bez zezwolenia władzy ludowej.

Obecnie kult Matki Bożej na terenie parafii jest nadal żywy. Wszystkie święta Matki Bożej są obchodzone z niedzielnym porządkiem nabożeństw, a po głównym nabożeństwie odbywa się procesja Eucharystyczna. W ostatnich latach na święto Narodzenia Matki Bożej przybywa około 12 – 14 tysięcy wiernych. Święto poprzedzone jest całonocnym czuwaniem z pasterką, a przed główną Mszą Św. odbywają się dożynki, często o zasięgu diecezjalnym. Suma kończy się błogosławieństwem kopią cudownego obrazu i procesją eucharystyczną po placu różańcowym. W każdą pierwszą sobotę miesiąca odprawiane są wieczerniki Maryjne.

Wyrazem niezwykłego kultu i całkowitego oddania się opiece Matce Bożej są liczne powołania kapłańskie i zakonne żeńskie. Na przestrzeni wieków i w ostatnich latach, ku czci Maryi, powstały liczne pieśni pątnicze i maryjne, z których „Janowska Maryja” jest znana nieomal w całej Polsce.

Dziękczynienie za doznane łaski i Bożą opiekę oraz modlitewne prośby kierowane do Syna Bożego przez pośrednictwo Maryi sprawiają, że Sanktuarium Janowskie jest przede wszystkim miejscem modlitwy i niezmiennego od wieków wołania: „Usłysz głosy, napełnij myśli człowiecze”. Janowska świątynia jest domem, w którym odczuwa się szczególną obecność Maryi. Wstępujemy w jej progi ośmieleni Jej Łaskawym spojrzeniem, pełni skruchy i wiary, że Święta Matka uprosi nam łaskę przemiany, poprowadzi ku Swemu Synowi. Naszą nadzieję ubrał w słowa poeta:

„Matko płacząca nad nami – przyjdź i drogę wskaż,
 Matko przed karą chroniąca –do Syna Swego nas prowadź,
 Matko nas przejmująca – pokój światu daj”.

do góry  

Parafia Rzymskokatolicka p.w. św. Jana Chrzciciela
23-300 Janów Lubelski, ul. Szewska 1, tel. (0-15) 872-01 11

(C) 2001-2008